İLHAN DÜZGÜN

Sınırsızca,
Sonsuza dek,
Nefret etmeyi bile bilmiyor insanlık.
Beceremiyoruz hınçlanmayı.
Yok, saymak yerine yok etmek ile içinde sonsuzlaştırıyor nefretini.
Yaşatmak onu ve görmemekle cezalandırmak yerine,
Görmemenin ve yaşamı boyunca sensiz öksüz bırakmak yerine,
Onu yok etmeyi düşünmek,
Neden?
Sevmediği için,
Aynı düşünmediği için,
Kızdığı için,
Ondan başarılı olduğu için,
Onu yenmek için hile yaptığından,
Katlanamadığı için
Nefret etmek birinden.
Bu nefretini ifade etmeyi beceremeyip,
Kelimelerle anlatamadığından,
Sustuğunda yenildiğini hissedeceği için,
Bağırmak,
Dalaşmak,
Kavga etmek,
Bilinci kapanırsa gitmek sonuna kadar.
Saniyelerle sınırlı koca bir zaman içinde yok olan bilincinin ardından çıkacak vahşiliğiyle,
Avlanma içgüdüsünün,
Kendini koruma içgüdüsünün becerisiyle,
Bekli de sonsuza kadar onu silebilmek için hayatından,
Onun hayatını bitirmek.
Öldürmek insanca bir duygu değildir.
İçimizdeki hayvanın kırıntılarının bize hakim olmasıyla yapılabilecek bir eylemdir.
O ömürden uzun bilinçsizlik saniyelerinden sonra sürdüreceğin yaşam seni düşmanına mahkum kılar.
Öldürdüğüm sandığın bedenin ruhuyla yaşarsın kalan ömrünü,
Hiç onsuz kalamazsın böylece.
Ama becerebilsek küslüğü,
O yaşarken düşmanını yok saymayı,
Becerebilsek onu konuşarak susturmayı,
Kendi kendine yaşasa,
Sizsiz bıraksanız sevmediklerinizi,
Nasıl bir büyük bir cezadır siz fark etmeseniz de.
Yaşamın sonluluğunda bir sonsuz ceza kesseniz sevmediğinize,
Ama yok böyle olmak zayıflıktır bizde,
Hepimiz hıncımızı çıkarmazsak kusmazsak rahatlayamayız ki!
Nereden nasıl öğrettik,
Bilmeden öğretmeye devam ettiğimiz bu yaşam tarzından kurtulup insanca küsebilmek dileğiyle (2.6.2011)